1 - اصل تسلیم ناپذیری
گاهی در زندگی انسان مسائلی پیش می آید که به نظر ناامید کننده و غیر قابل حل می رسد، آن چه انسان را تا حصول پیروزی همراهی می کند، اصل «تسلیم ناپذیری در مقابل ناملایمات » است .
«تسلیم » یعنی به استقبال شکست رفتن، و بارها و بارها زمین خوردن . در این مواقع، باید راه دیگری را در پیش گرفت . اگر به جایی نرسیدید، باز هم راه حل دیگر و روشی دیگر، هیچ مساله ای بدون راه حل وجود ندارد . پس با توکل به خدا و جستجوی مداوم و تفکر، به پیروزی خواهید رسید .
از به کار بردن واژه هایی منفی چون «نمی توانم » ، «نمی شود» ، «نیست » و . . . خودداری کنید . همواره در کلام خود کلمات امید بخش و دلگرم کننده را به کار گیرید . کلماتی چون «با توکل به خدا می خواهم، می توانم، می شود و . . .»
فیلیس سیمولک در مقاله ای می نویسد: «به کار بردن و نگارش کلمات منفی، ویرانگر و مخرب است . این کلمات قفلهایی هستند که بر درهای ورودی هر راه حلی زده می شود تا ما را برای شکست آماده کند و بر عکس، کلمه «آری » به هیجانمان می آورد، تحرک می بخشد و چنان فعال می شویم که مشکلمان را حل خواهیم کرد . در برخورد با مشکلات همیشه مثبت فکر کنید و آماده هر مبارزه ای برای حل مساله باشید و از یاد نبرید که ایمان به اصل «تسلیم ناپذیری » ، ضامن پیروزی خواهد بود .»
موفقیت شما، ارتباط مستقیم با میزان مقاومت شما دارد و این که چقدر آماده مبارزه و یا مهیای یاس و تسلیم پذیری باشید .
بینش صحیح
وقتی کسی شکست را حس می کند و دچار تشویش و نگرانی می شود، باید درون خویش را بکاود و عامل شکست را در خود بجوید . باید بکوشد که پیش از هر چیز خود را بشناسد و نیروهای درونی خود را کشف کند و آن ها را به کار گیرد تا به نتیجه مطلوب برسد . این حقیقتی بارز و معلوم است که افراد نا به سامان به سبب بی نظمی افکار خود سردرگمند . آن ها نمی دانند که هستند و چه می خواهند . آنان بدترین دشمنان خود هستند .
بسیارند افرادی که می خواهند کاری را به انجام برسانند، اما نمی توانند; زیرا از درون ضعیفند، چرا که خودشناسی بسی مشکلتر از دیگرشناسی است . ما درون خود دارای مکانیسم خود ساخته حمایت کننده ای هستیم که همیشه در تلاش است تا کاری را که مورد نظر ماست، به انجام برساند . این مکانیسم می کوشد، حتی آن چه را که منطقی نیست، مثبت و منطقی جلوه دهد .
ما سعی نمی کنیم خود را بشناسیم و بر نیروی درونی خود آگاهی یابیم . در مورد دیگران و مشکلاتشان بسیار سخن می گوییم، اما هیچ حقیقتی را در مورد خود نمی پذیریم . این واقعیتی مسلم و غیر قابل انکار است . عامل عمده پیروزی آنان که به هدفهایشان می رسند، خودشناسی است . آن ها به خود دروغ نمی گویند و خویش را از خود پنهان نمی کنند و در خلوت، با خود همان هستند که می توانند باشند .
عامل شکست آنهایی که درمانده می شوند (بیش از عوامل خارجی)، انگیزه های درونی است . نابه سامانی و کشمکش های فکری و درگیری های درونی است که آنان را به ناکامی می کشاند .
باید خود را آن گونه که هستیم، ببینیم . با خود منصفانه رفتار کنیم و در مورد خود عادلانه قضاوت کنیم . برابر آینه بایستیم و حقیقت خویش را نظاره کنیم . صدایی درونی ممکن است پاسخ دهد: تو ایرادی نداری، چرا باید این امر چنین مهم باشد . ولی مخاطب منطقی درمی یابد که خودشناسی در حقیقت آغاز تکامل است .
استقامت و پایداری حاصل از خودشناسی، استعدادهای ما را شکوفا می کند و نیروهای درونی ما را برمی انگیزد تا در مصائب به یاری ما بشتابند . در لحظه ناامیدی به این فکر کنید که اوضاع موجود در هر لحظه می تواند به سود شما تغییر کند . همین که فکر کنیم کاری از ما ساخته نیست، بهانه و انگیزه لازم را برای شکست فراهم آورده ایم .
آنان که پیروز می شوند، کسانی هستند که به دنبال موقعیت های مساعد می گردند و اگر چنان موقعیتی پیش نیاید، خود آن را فراهم می آورند . این گونه اندیشیدن معجزه آساست . همیشه به این فکر کنید که برای تسلیم شدن هنوز زود است .
