هانس لیپرشی عینک ساز آلمانی دانست که این کار را در سال ۱۶۰۸ میلادی به انجا اخبار این اختراع به سرعت پراکنده شد و گالیله گزارش های آن را در سفری، که یک سال بعد به ونبز رفت، شنید. گالیله تلسکوپ دست ساز خود را در سال ۱۹۰۶ ساخت و نخستین منجمی شد که با تلسکوپ آسمان را کاوید.
تلسکوپ گالیله در موزه تلسکوپ چگونه کار می کند؟
جمع آوری نور از آسمان کماکان منبع اصلی دریافت اطلاعات از کیهان برای اخترشناسان است. بیش تر اجسام آسمانی، به استثنای ماه و خورشید، دور و نسبتاً کم فورغ اند. تلسکوپ تا حد ممکن نور جمع آوری می کند؛ به همین سبب،یکی از مهم ترین ویژگی های تلسکوپ،قطر دهانه آن است. دو نوع تلسکوپ وجود دارد بازتابی ها باستفاده از آیینه و شکستی ها با استفاده از عدسی نور را جمع می کنند.
بیش تر تلسکوپ های حرفه ای امروزی بازتابی هایی با آینه های چند متری اند که بر فراز قله کوه ها، بالاتر از آشفتگی های حاصل از حرکت هوا در لایه های پایینی جو، قرار گرفته اند.
اخترشناسان به چند دلیل تلسکوپ های بازتابی را به تلسکوپ های شکستی ترجیح داده اند.
۱-آیینه های بزرگ می توانند به نازکی آیینه های کوچک باشند، اما عدسی بزرگ می بایست ضخیم تر باشند و در نتیجه سنگین تر می شوند.
۲-یک عدسی دو سطح دارد که می باست صیقل داده شده و تمیز شود؛ آینه ها فقط یک سطح دارند.
۳-شیشه نور را جدب می کند و در شیشه های ضخین تر نور بیشتری جذب می شود.
۴-عدسی ها فقط توسط قسمت بیرونی و در اطراف محکم می شوند، اما آیینه ها توسط تمام قسمت پشت محکم می شوند.
۵-در عدسی های بزرگ شیشه به واسطه وزنش تغییر شکل می دهد و تصویر در خارج از کانون شکل می گیرد.
۶-در عدسی، رنگهای مختلف با مقادیر متفاوتی شکسته می شوند. رنگ آبی بیشتر از نور قرمز منحرف می شود.
